>> पराग पोतदार
गुणवत्तापूर्ण, समावेशक शिक्षण हा प्रत्येक मुलाचा हक्क, परंतु आजही अनेक शाळांमधील परिस्थिती चिंताजनक आहे. अशा दुर्बल शाळांची स्थिती सुधारण्यासाठी मुंबईच्या सिद्धेश लोकरे या तरुणाने ‘मिशन 30303’ हा उपक्रम सुरू केला आहे. जाणून घेऊया या उपक्रमाविषयी.
महाराष्ट्रातील अनेक शाळांची स्थिती फारशी चांगली नाही. वेगवेगळ्या निमित्ताने हे सिद्ध झाले आहे. अशाच दुर्बल शाळांची स्थिती सुधारण्यासाठी मुंबईच्या सिद्धेश लोकरे या तरुणाने ‘मिशन 30303’ हा उपक्रम सुरू केला आहे.
सिद्धेश लोकरे हा मुंबईमधील तरुण महाराष्ट्रातील दुर्बळ शाळांच्या शिक्षणाची स्थिती सुधारत त्यांना वाचविण्यासाठी स्कुटीवरून फिरत आहे. त्याच्या ‘मिशन 30303’ या उपक्रमांतर्गत तो 30 शाळांना मदत करण्यासाठी तीन कोटी रुपयांचा निधी उभारण्याचा प्रयत्न करत आहे. यासाठी तो शाळांना भेटी देऊन तेथील परिस्थितीचे व्हिडीओ सोशल मीडियावर लोकांपर्यंत पोहोचवत आहे. त्याला लोकांचा चांगला प्रतिसाद मिळत आहे.
सरकारच्या मिशन 2030 पर्यंत शाश्वत विकास साधायचा आहे. त्यात गुणवत्तापूर्ण सर्वसमावेशक शिक्षण हा महत्त्वाचा मुद्दा आहे. मात्र जेव्हा सिद्धेशने महाराष्ट्रातील या 30 शाळांची परिस्थिती बघितली तेव्हा प्रथम त्याला हा मुद्दा साध्य होणार का? असा प्रश्न पडला. कारण या मुद्दय़ाच्या बरोबर उलटी परिस्थिती सिद्धेशने या शाळांमध्ये अनुभवली.
या शाळांमध्ये काम्युटर, वीज आणि स्वच्छ टॉयलेट या मूलभूत सोयींचा अभाव होता. मुलांना शिक्षण देणाऱया शाळांपैकी काही शाळांना तर फक्त बांबूचा आधार होता, तर काही शाळा या देवळात भरविल्या जात होत्या. काही शाळांच्या भिंती पडलेल्या होत्या. लहान मुले शाळेत जाण्यासाठी चिखलात पायपीट करत तसेच प्रसंगी आपला जीवही धोक्यात घालून शाळेत येत आहेत हेदेखील त्याने पाहिले. शिक्षक त्यांच्या परीने शाळा, मुलांचे भवितव्य घडवत आहेत. मात्र अपुऱया सुविधांपुढे तेदेखील हतबल झाल्याचे त्याने पाहिले. या कठीण परिस्थितीचा विदारक अनुभव त्याने स्कुटीवरून हजारो किलोमीटर गावांमध्ये फिरत घेतला.
या दुर्गम भागातल्या शाळांची परिस्थिती त्याने सोशल मीडियावर त्याच्या सहा लाख ह्यूव असणाऱया अकाऊंटवर टाकली. याला लोकांचा चांगला प्रतिसाद मिळू लागला आणि त्याला निधी मिळू लागला.
या प्रवासाबद्दल सिद्धेश लोकरे म्हणतो की, ‘माझ्या वडिलांनी भाजी विकली, तर आई बीएमसीमध्ये क्लार्क म्हणून नोकरी करते. मला म्हणावं तसं यश मिळत नव्हतं. अनेक चढ-उतार मी आयुष्यात पाहिले. मग मी आयुष्यात 30 दिवसांचं चॅलेंज घेतलं. हे व्हिडीओ एवढे व्हायरल झाले की, लोक ट्रेनमध्येदेखील यावर बोलू लागले. तेव्हा ते पाहून माझ्या आईलाही कौतुक वाटलं. 30 दिवसांनंतर मी घरी जाणार म्हटल्यावर आईने, वहिनीने माझे जोरदार स्वागत केले. ‘राम जसे वनवासातून परतले होते तसं तुझं घरी स्वागत होईल’ असं मला अनेकांनी म्हटलं होतं. या सगळ्यांचं श्रेय मी माझ्या घरच्यांना, चाहत्यांना आणि माझ्या टीमला देईल. आता खरा अर्थाने माझा प्रवास सुरू झाला आहे.
