>> चैताली कानिटकर
आयुष्यात पहिल्यांदाच पाच-सहा दिवस हिमाचल, उत्तराखंड येथे कुठेतरी ट्रेकला जाऊ असं ठरवलं. हा पहिलावहिला इतका मोठा ट्रेक असल्यामुळे सोप्पाच ट्रेक निवडावा असं ठरलं आणि ट्रेक करायचा ठरलं हमता पास!
हमता पास या ट्रेकच नावच मोठं इंटरेस्टिंग वाटलं. भीती, उत्साह, थ्रील अशा संमिश्र भावना. बरं जायचं कधी तर जुलै-ऑगस्ट. ट्रेकसाठी बेस्ट महिना. कारण हा आहे मान्सून ट्रेक. तेव्हा 2017 च्या ऑगस्टमध्ये हाच ट्रेक करायचा हे निश्चित झालं आणि राजधानी एक्स्प्रेसने आम्ही थेट पोहोचलो दिल्लीत. 27 जणांचा मोठा ग्रुप. त्यामुळे बडबड, मज्जा करत दिल्लीत दिवसभर थांबून आम्ही रात्री मनालीला जाणारी बस पकडली. अनेक ट्रेकर्स असेच करतात. कारण ट्रेन, बस यांनी जाणं बजेट फ्रेंडली आहे. 4 दिवस 5 रात्रींच्या ट्रेकमध्ये आपण प्रथम मनालीतून जातो जोब्रा-चिका-बालू का घेरा-हमता पास-शियागारू-छत्रू आणि शेवट पुन्हा मनाली. ही नाव पाठ करणंही मोठा टास्क आणि मजेशीर.
यात आम्ही ‘ट्रेक द हिमालयाज’ या कंपनीबरोबर हा ट्रेक केला. ट्रेक लिडर होते भूपेन सर. पहिल्या दिवशी दरड कोसळल्यामुळे आमची बस 8-10 तास रखडली, पण आमच्या ट्रेक लिडरने सारं संयमाने घेतलं. आपली काही डॉक्युमेन्ट्स ट्रेकपूर्वी सबमिट केली आणि ट्रेक सुरू झाला. त्या पहिल्याच दिवशी ट्रेक लिडरने आधी प्रत्येकाची ओळख करून ऑक्सिजन लेव्हल तपासली, तेथील हवामानाशी शरीर तयार व्हावं म्हणून अक्लमटायझेशन वॉक करायला लावला.
यात पहिल्या दिवशी जोब्रासाठी, विविध वळणांच्या रस्त्यांवरून, हिरव्यागार हिमालयीन प्रदेशाच्या निसर्गरम्य वातावरणात चालत होतो. पहिल्याच दिवशी जरा दमायला झालं आणि ट्रेकपूर्वी वॉक, रनिंग हा सराव किती गरजेचा आहे हे जाणवलं. आजूबाजूला निसर्ग, ट्रेक लिडर चालायचं मोटिव्हेशन जबरदस्त देतात. दुसऱ्याच दिवशी नदी ओलांडून चिकाकडे जाण्यासाठी ती ऊर्जा वापरली. चिका हे हमता नदीकाठी वसलेले एक छोटंसं शहर आहे आणि या छोटय़ाशा शहराच्या प्रवासात पाईन, मेपल आणि बर्च झाडांच्या घनदाट जंगलातून चाललो. बर्फासारख्या थंडगार पाण्याचा साधा ओहोळ क्रॉस करतानाही सर्वांनी हातात हात घालून चेन तयार केली. 2-3 तास चालल्यानंतर चिका येथे पोहोचलो आणि तंबू उभारण्याचे प्रशिक्षण घेतले. धबधब्याच्या शेजारी असलेल्या मोकळ्या जागेत आराम केला, फोटोसेशन केलं, धम्माल, मजा केली आणि रिलॅक्स झालो. थंड वातावरण आणि भज्यांवर ताव मारला. तिसऱ्या दिवशीचा टास्क मोठा आहे अशा सूचना आधीच मिळालेल्या होत्या. त्यानुसार आधी भालू का घेरा हा टप्पा कठीण टप्पा, मग मनालीच्या हिरव्यागार दऱ्या, धबधबे पाहात हमता पास समीटला पोहोचलो. आपल्या देशाचा ध्वज घेऊन ‘भारत माता की जय’ अशा घोषणा दिल्या, फोटो काढले. हिमाच्छादित पर्वतरांगा डोळ्यांत साठवल्या. थंडी भयंकर होतीच.थोडा वेळ थांबून सीयागारूचा रस्ता पकडला व त्याच कॅम्प साईटवर स्टे केला. समीट तर झालं होतं, पण ट्रेक मनालीला पोहोचल्यावरच संपणार होता. त्या दिवशी मनात विचार आला प्रचंड थंडी, थंडगार पाऊस, कुरणावर चरणाऱ्या मेंढ्या, पहाडातल्या गोंडस मुली, तंबूत राहणं, स्लिपिंग बॅगमध्ये झोपणं आणि सर्वात मुख्य निसर्गाच्या कुशीत राहणं किती मस्त होतं, पण कायम दऱ्याखोऱ्यात राहणारे हे कसे राहात असतील? त्यापुढील दिवशी सियागारू ते छत्रू अशी 7.5 किमीची उतरण उतरली आणि मग गाडीने साधारण 40 किमी असलेल्या चंद्रताल लेकला पोहोचलो. सर्वच बाजूंनी पर्वत असताना या तलावाचे अस्तित्व विस्मयचकित करणारे आहे. तेथेही मनमुराद फोटो काढले व ट्रेकच्या शेवटच्या कॅम्प साइटला छत्रूला पोहोचलो. हा पूर्ण ट्रेक निसर्गरम्य आहे, पण काही ठिकाणी बोल्डर्स म्हणजे मोठे, उंच खडक आहेत. काही ठिकाणी छोटी नदी ओलांडताना साखळी करावी लागते, तर काही ठिकाणी रोप घेऊनच नदी ओलांडावी लागते. असा हा रोमांचकारी अनुभव घेऊन आम्ही छत्रूवरून निघून सहीसलामत मनालीला पोहोचलो. त्यानंतर प्रत्येक जण घरी जायला उत्सुक होता. कारण 6-7 दिवस फोनवर नीट बोलणं नाही, नेटवर्कचा पत्ताच नाही. असा आमचा मनाली ते मनाली व्हाया हमता पास ट्रेक सुफळ संपूर्ण झाला.
